Χωρίς Οικογένεια

Χωρίς Οικογένεια… όταν οι πιο δικοί μας άνθρωποι είναι απόντες!!!

Υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που γεννήθηκαν καταδικασμένοι να μην γνωρίσουν ποτέ τους φυσικούς τους γονείς, κάποιοι άλλοι που υιοθετήθηκαν και τους γνώρισαν πολύ αργότερα, εκείνοι που μεγαλώνοντας ήρθαν αντιμέτωποι με τον θάνατο του ενός ή και των δυο γονιών τους και εκείνοι που παρόλο που τους έχουν εν ζωή, δεν τους θεωρούν και ούτε θεωρούνται από αυτούς οικογένεια τους.

Όλοι τους υποφέρουν και υπέφεραν πολύ … όλοι τους βιώνουν και βίωσαν το πένθος και μια σειρά από αρνητικά συναισθήματα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτό που είναι σήμερα. Θα σταθώ όμως στην τελευταία κατηγορία ανθρώπων – σε αυτούς που ενώ οι γονείς τους ζουν και βασιλεύουν, δεν υπάρχουν πουθενά. Δεν συναισθάνονται, δεν συμπαραστέκονται, δεν ακούνε, δεν συμβουλεύουν ούτε πονάνε το ίδιο τους το παιδί.

Γιατί; Τα αίτια ποικίλουν και κανείς δεν μπορεί να δώσει μια γενικευμένη απάντηση – κάθε σπίτι έχει τα δικά του προβλήματα έτσι δεν είναι; Το θέμα μας όμως δεν είναι το γιατί αλλά το πώς. Πώς είναι δυνατόν να μην νοιάζεσαι το ίδιο σου το παιδί, να μην το πονάς; Να μην σε ενδιαφέρει το μέλλον του,  η στεναχώρια του, να μην σε απασχολούν τα προβλήματα του, να μην ξενυχτάς στο πλευρό του όταν σε χρειάζεται….γιατί τα παιδιά, σε ότι ηλικία κι αν φτάσουν, πάντα επιζητούν τους γονείς τους. Πόσες φορές δεν έχετε αλήθεια πει «αχ! Μάνουλα μου που είσαι»;

Αν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, να ξέρετε πως δεν είστε μόνοι. Αυτό βέβαια δεν επουλώνει την πληγή της απόρριψης που νιώθετε, είναι παρήγορο όμως, τουλάχιστον ως έναν βαθμό, να γνωρίζετε πως κι άλλοι άνθρωποι περνάνε αυτό που περνάτε και νιώθουν ότι κι εσείς. Παρόλο που δεν έχετε επιλέξει αυτήν την κατάσταση, παρόλο που δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα για να αλλάξετε την στάση των γονιών σας απέναντι σας, έχετε την επιλογή του πώς θα αντιδράσετε σε αυτό που βιώνετε και πώς θα διαχειριστείτε αυτό που σας συμβαίνει. Με άλλα λόγια μπορείτε να επιλέξετε να μιζεριάζετε και να θλίβεστε για το υπόλοιπο της ζωής σας, γυρεύοντας απαντήσεις και κυνηγώντας φαντάσματα ή να πάτε παρακάτω αποδεχόμενος την κατάσταση. Δεν ευθύνεστε εσείς για ότι συμβαίνει – ότι κι αν έχει γίνει ή ειπωθεί μεταξύ σας, όσο κι αν έχετε πικράνει ή κουράσει την οικογένεια σας, δεν υφίσταται το να μην είναι εκεί, κοντά σας στα δύσκολα, στις στραβές της ζωής – γιατί είναι οι γονείς σας. Αποδεχόμενος τον εαυτό σας και δημιουργώντας γύρω σας ένα κοινωνικό δίκτυο αποδοχής και αγάπης, θα τα καταφέρετε. Η πληγή κάποια στιγμή θα κλείσει έστω κι αν το σημάδι θα μείνει για πάντα!