27 Σεπ 2018

Διαχείριση των ανησυχιών σου

Είσαι στα down σου;

 

Κάποιες μέρες, κάποιες στιγμές, κάποιες ανάσες σου, θα είναι πιο βαριές από άλλες, πιο δύσκολες... Αυτό σημαίνει ότι είσαι ζωντανός και ότι κι εσύ όπως όλοι μας, συμβαίνει κάπου κάπου να ερμηνεύεις αυτά που διαδραματίζονται γύρω σου με αρνητικό τρόπο. Αν σκεφτείς όμως πως όλα είναι "ερμηνεία" έχεις μια επιλογή... 
Να σηκωθείς, να χαμογελάσεις, να πεις μπορώ να βρω μια ενθαρρυντική σκέψη, μια λύση, μια διέξοδο σε αυτό που με πονάει... Που με κάνει να μελαγχολώ. 
Όπως έλεγε κι ο παππούς μου "για ότι αλλάζει και για ότι δεν αλλάζει να  μην στεναχωριέσαι". Μεγάλη αλήθεια. Ξεχώρισε λοιπόν τις ανησυχίες σου... 
Ποιες από αυτές έχουν λύση και ποιες είναι απλά μπελάς στο μυαλό σου χωρίς διέξοδο; 
Είναι κι αυτό μια αρχή.... 
Γιατί να αναλώνεσαι στο "μήπως" και στο "τι θα γίνει αν" αφού το σήμερα είναι η ζωή, το τώρα; 
Τι νόημα έχει να συντηρείς άγχη και ανησυχίες για το αύριο, για το αβέβαιο αύριο και να χάνεις το τώρα; Πόσα μπορείς νομίζεις να προλάβεις, πόσα να αλλάξεις, πόσα να ελέγξεις με την αγωνία σου;
Ξεκίνα να ζεις. 
Κάθε φορά που θα νιώθεις χαμένος στις μαύρες σκέψεις σου σήκω και κάνε κάτι...
    Αποτέλεσμα εικόνας για loneliness
  • φρόντισε εσένα
  • διάβασε ένα καλό βιβλίο
  • μίλα με έναν αγαπημένο φίλο
  • οργάνωσε κάτι
  • αγκάλιασε τους αγαπημένους σου
  • βγες να περπατήσεις
  • άκου την αγαπημένη σου μουσική
  • κάνε ένα χαλαρωτικό ντους
  • εκφράσου
  • κοινωνικοποιήσου
  • δημιούργησε 
  • ονειρέψου
  • γράψε τους στόχους σου, τις ανησυχίες, τις σκέψεις σου
  • Κάνε θετικές δηλώσεις.....
  • Και κυρίως ζήσε.... γιατί η ζωή είναι μια και είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς ανησυχώντας για το αύριο! Αποδέξου τις δυσκολίες σου και συμβιβάσου με ότι δεν έχεις. Εστίασε στις ευλογίες σου και όχι στις ελλείψεις σου.... 
Και έτσι προχώρα....

Στάση ζωής

Στέφανος Ξενάκης 
''Να κοιμάσαι νωρίς. Η μέρα ξεκινάει από το βράδυ. Πριν πας για ύπνο να έχεις οργανώσει την επόμενη μέρα. Με χαρτί και μολύβι. 
Μην την αφήνεις στην τύχη. Οι μέρες γίνονται μήνες και οι μήνες γίνονται χρόνια. Μια φορά ζεις. Τίμα την. 
Να έχεις τετράδιο με στόχους. Να το τηρείς ευλαβικά. Να τους σκαλίζεις και να τους ξαναγράφεις. Αυτοί είναι ο μπούσουλας της ζωής σου. Γενικά να γράφεις. Σου κάνει καλό. Αλαφραίνει την ψυχή σου.
Να ξυπνάς νωρίς. Πολύ νωρίς. Εάν το μυαλό σου θέλει να χουζουρέψει να μην το ακούς. Να μάθεις να μη διαπραγματεύεσαι με το μυαλό σου. Να περνάει το δικό σου. Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να του χαμογελάς. Και να του μιλάς όμορφα. Φίλος σου είναι. Ο καλύτερος που έχεις. 
Να κατεβαίνεις για περπάτημα ή για τρέξιμο όπου κι αν μένεις. Τουλάχιστον για 20 λεπτά. Ζεσταίνει τις μηχανές σου. Να ακούς κάτι την ώρα που περπατάς. Εμπνευσμένες ομιλίες. Εμπνευσμένους ανθρώπους. Μ’ένα σμπάρο 2 τρυγόνια. Να χαμογελάς σε αυτούς που συναντάς. Να τους λες καλημέρα. Κι ας μη σου λένε. Κάποιο λόγο θα’χουν. Να κοιτάς την ομορφιά τριγύρω σου. Παντού υπάρχει. 
Να φτιάχνεις ένα όμορφο πρωινό. Όχι μόνο για σένα. Να μπαίνεις στο ντους και να το απολαμβάνεις. Να αφήνεις τις σκέψεις έξω. Να ντύνεσαι όμορφα.
Να φροντίζεις τον εαυτό σου σαν να ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο. Είσαι. Απλά δε στο’παν. 
Να βρίσκεις 15 λεπτά για να διαβάζεις. Κάθε μέρα. Περιόρισε τα social. Μην ανοίξεις τηλεόραση. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εσύ θα τον βρεις. Κανείς δεν στον χαρίζει. Όπως και τη ζωή. 
Να πηγαίνεις στη δουλειά σου με κέφι. Ακόμα κι αν δεν τη γουστάρεις. Αν χρειαστεί να βρεις άλλη. Όσο είσαι εκεί όμως να την τιμάς. Έτσι τιμάς τον εαυτό σου. Για σένα το κάνεις. Να δουλεύεις ομαδικά. Και να ζεις συλλογικά. Δεν γίνεται αλλιώς. 
Να τρως δεκατιανό. Να σε προσέχεις σαν τα μάτια σου. Μια μπανάνα, ή ένα μήλο. Μην παραμυθιάζεσαι. Εύκολο είναι. Να κάνεις παρέα με τους καλύτερους. Αυτούς που έχουν κάτι παραπάνω από σένα. Αυτό που θέλεις. Μην τους φοβάσαι. Μην τους ζηλεύεις. Αυτοί θα σε πάνε παραπάνω. Γίνεσαι αυτός που κάνεις παρέα. Βάλε τον πήχη ψηλά. Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου.
Να πίνεις μπόλικο νερό. Και να αναπνέεις βαθιά. Να φουσκώνει η κοιλιά σου όταν το κάνεις. Κι ας μην είναι της μόδας. Να βλέπεις λιγότερο τηλεόραση. Μια ώρα να κόψεις τη μέρα έχεις γλιτώσει 360 ώρες, δηλαδή 9 εργάσιμες εβδομάδες. Όταν οι άλλοι θα έχουν 12 μήνες εσύ θα έχεις 14. 
Να μην πιστεύεις στην τύχη. Εσύ τη φτιάχνεις. Χώνεψέ το και θα αλλάξει όλη σου η ζωή. Να τη ζεις τη ζωή. Όταν γελάς να γελάς. Όταν κλαις να κλαις, όταν πονάς να πονάς. Δεν είσαι από πορσελάνη. Δεν θα σπάσεις. Οι πορσελάνες είναι για τη βιτρίνα. 
Να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου. Μην το φοβάσαι. Δεν είναι μοναξιά. Είναι κακό να μην μπορείς να κάτσεις μόνος σου μαζί του και να πρέπει να’χει κάτι πάντα ανοιχτό. Σαν να’χεις μουσαφίρη και να τον παρατάς μόνο. Όλες οι λύσεις είναι μέσα σου. Στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. 
Χαμήλωσε το θόρυβο. Κλείσε τη φασαρία και θα σου φανερωθούν. Ο Θεός είναι μέσα σου λένε. Αυτό εννοούν. Να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου και την καρδιά σου. Εσύ θα βρεις πότε το ένα και πότε το άλλο. Σαν τον καλό μάγειρα που ξέρει πότε να βάλει αλάτι και πότε πιπέρι. Να σε βγάζεις βόλτα. Να σε πηγαίνεις σινεμά. Κι όπου αλλού γουστάρετε. Να νιώσεις ότι σε αγαπάς και σε τιμάς. Δεν το ξέρεις. Η ζωή σου είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου. 
Μη σκοτίζεσαι για τις γνώμες των άλλων. Να τις ακούς. Αλλά πρώτα να ακούς τη δική σου. Να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι. Να κάνεις πάντα μια καλή πράξη. Να βοηθάς τους τριγύρω σου. Ειδικά αυτούς που δεν ξέρεις. Η οικογένειά σου δεν σταματάει στα παιδιά σου. Όλοι είναι οικογένειά σου. Έτσι μόνο θα ευτυχήσεις. Δεν γίνεται αλλιώς.
Να κρατάς ημερολόγιο με τις ομορφιές της ζωής. Κάθε μέρα έχει τουλάχιστον 100. Να τις γράφεις όλες. Άμα δεν τις γράφεις φεύγουν. Θαύματα τα λέει ο Δάσκαλός μου. Το ότι περπατάς είναι ένα από αυτά. Γράψτο. Μην το προσπερνάς. Μην κουτσομπολεύεις. Κοίτα τη δουλειά σου. Μόνο τον εαυτό σου ορίζεις. 
Να την ψάχνεις. Να ρωτάς. Να διαβάζεις. Να μην πιστεύεις όλα όσα νομίζεις. Να εξελίσσεσαι κάθε μέρα. Μέχρι την τελευταία σου. Να αγαπάς το διπλανό σου. Πρώτα όμως να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχεις άλλο. Μη γελιέσαι. Μόνος έρχεσαι και μόνος φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Χωρίς τα παιδιά σου. Χωρίς το αμάξι σου. Χωρίς τα λεφτά σου.
Μόνο η αγάπη χωράει στις αποσκευές σου. Αυτή που πήρες και αυτή που έδωσες. Μόνο αγάπη υπάρχει. Γι’ αυτό είσαι εδώ.''

26 Σεπ 2018

Η μοναξιά μου....

Μια συγκινητική επιστολή που αξίζει να διαβάσεις.



Ξύπνησα ένα πρωί μόνη.... μόνη από όλους και όλα. 
Χωρίς σύντροφο, χωρίς δουλειά, χωρίς ασφάλεια, χωρίς σπίτι, χωρίς υποστήριξη από τους πιο δικούς μου ανθρώπους.... 
Μόνη και χαμένη σε μια πραγματικότητα που δεν επέλεξα, που δεν έφτιαξα για μένα και τα τρία μου παιδιά! 
Απλά συνέβηκε.

Σε αυτήν την πραγματικότητα έπρεπε να επιλέξω πώς θα πορευτώ.... 
Καθόλου εύκολη επιλογή όταν οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν. 
Το πιο εύκολο είναι η παραίτηση, η κατάθλιψη. 
Το πιο δύσκολο; Η προσπάθεια, ο αγώνας, η πίστη στον εαυτό σου και στις δυνατότητες σου. 
Εκεί, στις πιο σκοτεινές στιγμές μου, στις πιο ευάλωτες ώρες μου, έσφιξα τα δόντια και είπα "Μπορείς". 
Μπορείς να συνεχίσεις, να προσπαθήσεις τουλάχιστον, έτσι για μην πεις ότι δεν το πάλεψες.... 
Για την ιστορία, γι' αυτά τα τρία παιδιά που παρατηρούν τις επιλογές σου και τους τρόπους που αντιμετωπίζεις τα δύσκολα.... Τα πολύ δύσκολα!

Δεν θα σου πω ότι τα κατάφερα, δεν θα σου πω ότι τα παράτησα. 
Προσπάθησα και προσπαθώ να σταθώ σε έναν κόσμο που η μειονότητα είναι ελάττωμα, που τα προβλήματα σου αφορούν εσένα και κανέναν άλλο, που η αλληλεγγύη υπάρχει μόνο σαν έννοια, που η πόρτα σου δεν χτυπάει παρά μόνο περιστασιακά. 
Πορεύομαι αγκαλιάζοντας τα παιδιά μου στα δύσκολα....Στα πολύ δύσκολα γιατί αυτά δεν τελειώνουν όταν είσαι μόνη. 
Αντιμετωπίζω με θάρρος τις δυσκολίες, γονατίζω κάπου κάπου, σηκώνομαι πάλι, δεν έχω άλλωστε επιλογή... 
Πήρα την απόφαση να πορευτώ με το κεφάλι ψηλά και ακόμα κι αν γονατίσω, δεν θα τερματίσω μπουσουλώντας. Όρθια, πάντα όρθια, στα δύσκολα, στα πολύ δύσκολα. 

Εσύ που διαβάζεις τώρα αυτήν την επιστολή, να θυμάσαι πως δεν έχει όνομα, ταμπέλα "η δυσκολία". Ότι κι αν ζεις, ξέρω πως το περνάς μόνος γιατί κανείς δεν μπορεί, όσο κι αν το θέλει να καταλάβει πως είναι να παλεύεις για κάτι καλύτερο μέρα και νύχτα. Κανείς παρά μόνο οι ομοιοπαθούντες. Εγώ λοιπόν που σε νιώθω, θα σου πω, πως η αξία σου δεν κρίνεται από τον αριθμό του τραπεζικού σου λογαριασμού, από την διεύθυνση κατοικίας σου, από το αυτοκίνητο που οδηγείς, από το Ε9 σου, από το αν είσαι άνεργος ή χωρισμένος, χρήστης ή χαμένος σε μια ταυτότητα που ποτέ δεν βρήκες.... 
Είσαι όλα αυτά που ακόμα δεν ανακάλυψες, δεν άκουσες, δεν αγκάλιασες, δεν αποδέχθηκες... 
Είσαι χιλιάδες στιγμές, σκέψεις, εμπειρίες, επιτυχίες, χαμόγελα... 
Είσαι χρώμα, ήχος, αέρας.... 
Είσαι αυτός που είσαι και για όλα όσα είσαι και για όλα όσα ποτέ δεν θα γίνεις, αξίζει να σε αποδεχθείς και να προσπαθήσεις. Να πας παρακάτω, ένα βήμα τη φορά με αισιοδοξία, με πίστη, με καμάρι για την λεβεντιά και την αλήθεια σου. Αν δεν πιστέψεις εσύ σε σένα, τότε ποιος; 
Συνέχισε...ένα βήμα τη φορά!    

Με εκτίμηση, 
Δ. Π. 

Τα σχολικά χρόνια των παιδιών μας!


Αυτές τις μέρες με έπιασε μια νοσταλγία για τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, την ξενοιασιά και την ανεμελιά εκείνων των εποχών. Σήμερα, μητέρα πια δυο παιδιών συγκρίνω το τότε με το τώρα και θλίβομαι. 
Κάθε πρωί, στο δρόμο για το σχολείο, παρατηρώ τους αγχωμένους, βιαστικούς γονείς που μιλούν απότομα στα παιδιά τους καθώς σέρνουν τις ασήκωτες τσάντες τους και κάνουν σπασμωδικές κινήσεις στην προσπάθεια τους να τα προλάβουν όλα.... 
Να προλάβουν να πάνε στη δουλειά τους, να χτυπήσουν την κάρτα τους, να διεκπεραιώσουν τις εκκρεμότητες τους και να γυρίσουν εξουθενωμένοι στο σπίτι που θα τους περιμένουν μια σειρά από υποχρεώσεις και ευθύνες. 
Οι δραστηριότητες των παιδιών ξεπερνάνε το φυσιολογικό, οι απαιτήσεις του σχολείου είναι απερίγραπτες, ο ελεύθερος χρόνος τόσο των μικρών μας όσο και ο δικός μας ανύπαρκτος. 
Κι αναρωτιέμαι γιατί τόσο άγχος, γιατί τόση πίεση, γιατί τόση θλίψη στα πρόσωπα όλων; 
Γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα να απαιτεί να μάθουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα από το νοητικό τους επίπεδο, τις δυνατότητες, τις δυσκολίες τους; 
Γιατί να πρέπει τα παιδιά μας να κάνουν τόσες εξωσχολικές δραστηριότητες, γλώσσες, να μαθαίνουν νέες δεξιότητες γεμίζοντας έτσι τις απογευματινές τους ώρες; 
Πότε θα παίξουν αυτά τα παιδιά; 
Πότε και πώς θα βαρεθούνε ώστε να καλλιεργηθεί η φαντασία τους; 
Πώς και πότε να περάσουμε ποιοτικό χρόνο μαζί τους όταν χρόνος δεν υπάρχει.... μόνο πίεση, άγχος, θλίψη....
Αυτή την ζωή ονειρευτήκαμε; Αυτό θέλουμε για τα παιδιά μας; 
Κι αν όχι, τι κάνουμε; Αντιδρούμε στο εκπαιδευτικό σύστημα; Προσπαθούμε να πιέσουμε τα πράγματα προς τις απαιτούμενες εκείνες αλλαγές που θα κάνουν τα παιδιά μας να πηγαίνουν και να γυρνάνε ευτυχισμένα από το σχολείο; Που θα τους δώσουν την δυνατότητα να χαίρονται την παιδικότητα τους τα απογεύματα, τα σαββατοκύριακα; Που θα καταφέρουν να θυμούνται ανέμελα παιδικά χρόνια και ξένοιαστα εφηβικά; Ή οι απαιτήσεις της εποχής δεν τον επιτρέπουν; Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως αυτό που βλέπω να συμβαίνει στα ελληνικά σχολεία είναι: 
Ανταγωνισμός, παπαγαλία, βαθμοθηρία, εκφοβισμός, σύγκριση, απομάκρυνση, έλλειψη κινήτρων και σύνδεσης της ύλης με την πραγματικότητα, πίεση......
Όχι μόνο λυπηρό........