Η κοινωνική ζωή των νέων μητέρων

Όταν οι νέες μητέρες βγαίνουν για καφέ...

Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να βγω για έναν καφέ με τις φίλες μου. Τόσο που είχα ξεχάσει πια ήταν η τελευταία φορά. Συνήθως οι έξοδοι μου είναι με τα παιδιά, και έχω συμβιβαστεί με αυτό, όπως και οι περισσότερες από εσάς. Βέβαια υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο βγαίνω έξω μόνη μου και στο ετοιμάζω άλλους δυο ανθρώπους για να πάμε κάπου. Στην δεύτερη περίπτωση πρέπει να θυμηθείς και να προβλέψεις ένα σωρό πράγματα που θα χρειαστείς ή μπορεί να χρειαστείς τις ώρες που θα λείπεις από το σπίτι. Πιπίλες, μωρομάντηλα, μπλοκ ζωγραφικής και μαρκαδόρους, μια αλλαξιά τουλάχιστον ρούχα, σνακ και πάει λέγοντας. Χθες το μόνο που χρειάστηκε να κάνω, είναι να ετοιμαστώ και να πάρω την τσάντα μου... Την δική μου τσάντα, με τα δικά μου πράγματα και τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και παρόλο που ένιωθα ενοχές που τους άφηνα για λίγο, ήξερα πως έπρεπε να το κάνω. "Δικαιούμαι κι εγώ λίγο χρόνο για μένα!" 

Αν και δεν το περίμενα, τους σκεφτόμουνα συνέχεια. Θα είναι καλά; Μήπως τους λείπω πολύ; Μήπως έπρεπε να το ακυρώσω για μια ακόμη φορά; Και αυτές τις σκέψεις διαδέχθηκε η πραγματικότητα. Πάει η εποχή που χωρίς άγχος μπορούσα να απολαύσω τον καφέ μου. Τώρα το μυαλό μου, θέλοντας και μη, μοιραζόταν ανάμεσα σε αυτά που συζητούσε η παρέα και στις δυο φατσούλες που θα περίμεναν στο παράθυρο. Ανυπομονούσα τόσο καιρό να βρω λίγο χρόνο για να κάνω κάτι για τον εαυτό μου και τώρα που τα είχα καταφέρει, σκεφτόμουνα ότι είχα αφήσει πίσω. Αυτό όμως, θα πει μητρότητα.

Έλεγα κάποτε στον εαυτό μου, "δεν θα χαθώ ποτέ με τους φίλους μου, η μητρότητα δεν θα με εμποδίσει από το να τους βλέπω και να κάνω πράγματα μαζί τους όπως και τώρα". Σήμερα, το παρελθόν με κοιτάει και μου γελάει ειρωνικά. Το 2ωρο που μοιράστηκα με τις φίλες μου σε τίποτα δεν θύμιζε τις παλιές εποχές. Κοιτούσα διαρκώς το ρολόι μου, είχα άγχος και ένιωθα πίεση... Δεν σας κρύβω, έχει αλλάξει πια τόσο πολύ η ζωή μου, που τα ενδιαφέροντα μου σχεδόν σε τίποτα δεν ταυτίζονταν με αυτά των φίλων μου χωρίς παιδιά. Εγώ μιλούσα για τα κατορθώματα και τις καινούργιες ατάκες των παιδιών μου, ενώ εκείνες για το που θα πάνε για φαγητό το βράδυ μετά το σινεμά. Η αλήθεια είναι πως ένιωσα μια μικρή ζήλια για την ανεμελιά και την ξένοιαστη ζωή τους. Δεν έχουν να σκεφτούν κανέναν και τίποτα όταν προγραμματίζουν την ημέρα τους, σε αντίθεση με μένα που η ζωή μου διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες του Γιάννη και της Μελίνας. Πόσο αλλάζει τελικά η ζωή μας όταν γινόμαστε γονείς... Τόσο που ακόμα κι αν μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα. Μόνο όταν γίνεσαι γονιός βλέπεις αυτές τις μικρές διαφορές σε καθημερινά πράγματα που αν δεν συμβιβαστείς μαζί τους, νιώθεις καταπίεση και θλίψη. 

Το βράδυ όταν τους έβαλα για ύπνο, κάθισα δίπλα τους και τους κοίταζα. Ήξερα πως ότι πιο σημαντικό έχω στον κόσμο σκεπαζόταν κάτω από αυτό το μικρό απαλό πάπλωμα. Δεν μπορώ να ζηλεύω σκέφτηκα ότι δεν έχω, γιατί αυτό που έχω, αξίζει όσο τίποτα άλλο σ' αυτήν την ζωή... Τα παιδιά μου! Καταλαβαίνω πως σε όλους μας λείπει κάπου κάπου η ανεμελιά και η έλλειψη υποχρεώσεων που διέπει την ζωή των ελεύθερων φίλων μας, περάσαμε όμως από αυτό το στάδιο και πήγαμε λιγάκι παρακάτω. Τώρα μπορεί να μην έχουμε την ευκαιρία να βγαίνουμε όσο συχνά θέλουμε, να κάνουμε τρέλες, να φεύγουμε εκδρομές, να ξενυχτάμε, να είμαστε ανοιχτεί σε όλες τις προσκλήσεις για διασκέδαση και ψυχαγωγία, είμαστε όμως γονείς! Έχουμε άλλες ρουτίνες και χαρές που αν το καλοσκεφτείτε, δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα άλλο. Ζήστε με αυτά που έχετε, σταματήστε να νιώθετε ενοχικά κάθε φορά που αφήνετε τα μικρά σας για λίγο και κάνετε πράγματα για τον εαυτό σας. Καλύτεροι γονείς είναι όσοι δεν ξεχνούν να γεμίζουν τις μπαταρίες τους όποτε και με όποιον τρόπο μπορούν!