Τα σχολικά χρόνια των παιδιών μας!

Αυτές τις μέρες με έπιασε μια νοσταλγία για τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, την ξενοιασιά και την ανεμελιά εκείνων των εποχών. Σήμερα, μητέρα πια δυο παιδιών συγκρίνω το τότε με το τώρα και θλίβομαι. 

Κάθε πρωί, στο δρόμο για το σχολείο, παρατηρώ τους αγχωμένους, βιαστικούς γονείς που μιλούν απότομα στα παιδιά τους καθώς σέρνουν τις ασήκωτες τσάντες τους και κάνουν σπασμωδικές κινήσεις στην προσπάθεια τους να τα προλάβουν όλα.... 

Να προλάβουν να πάνε στη δουλειά τους, να χτυπήσουν την κάρτα τους, να διεκπεραιώσουν τις εκκρεμότητες τους και να γυρίσουν εξουθενωμένοι στο σπίτι που θα τους περιμένουν μια σειρά από υποχρεώσεις και ευθύνες. 

Οι δραστηριότητες των παιδιών ξεπερνάνε το φυσιολογικό, οι απαιτήσεις του σχολείου είναι απερίγραπτες, ο ελεύθερος χρόνος τόσο των μικρών μας όσο και ο δικός μας ανύπαρκτος. 

Κι αναρωτιέμαι γιατί τόσο άγχος, γιατί τόση πίεση, γιατί τόση θλίψη στα πρόσωπα όλων; 

Γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα να απαιτεί να μάθουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα από το νοητικό τους επίπεδο, τις δυνατότητες, τις δυσκολίες τους; 

Γιατί να πρέπει τα παιδιά μας να κάνουν τόσες εξωσχολικές δραστηριότητες, γλώσσες, να μαθαίνουν νέες δεξιότητες γεμίζοντας έτσι τις απογευματινές τους ώρες; 

Πότε θα παίξουν αυτά τα παιδιά; 

Πότε και πώς θα βαρεθούνε ώστε να καλλιεργηθεί η φαντασία τους; 

Πώς και πότε να περάσουμε ποιοτικό χρόνο μαζί τους όταν χρόνος δεν υπάρχει.... μόνο πίεση, άγχος, θλίψη....

Αυτή την ζωή ονειρευτήκαμε; Αυτό θέλουμε για τα παιδιά μας; 

Κι αν όχι, τι κάνουμε; Αντιδρούμε στο εκπαιδευτικό σύστημα; Προσπαθούμε να πιέσουμε τα πράγματα προς τις απαιτούμενες εκείνες αλλαγές που θα κάνουν τα παιδιά μας να πηγαίνουν και να γυρνάνε ευτυχισμένα από το σχολείο; Που θα τους δώσουν την δυνατότητα να χαίρονται την παιδικότητα τους τα απογεύματα, τα σαββατοκύριακα; Που θα καταφέρουν να θυμούνται ανέμελα παιδικά χρόνια και ξένοιαστα εφηβικά; Ή οι απαιτήσεις της εποχής δεν τον επιτρέπουν; Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως αυτό που βλέπω να συμβαίνει στα ελληνικά σχολεία είναι: 

Ανταγωνισμός, παπαγαλία, βαθμοθηρία, εκφοβισμός, σύγκριση, απομάκρυνση, έλλειψη κινήτρων και σύνδεσης της ύλης με την πραγματικότητα, πίεση......

Όχι μόνο λυπηρό........