Όταν χάνεις αυτούς που αγαπάς...
Πάει καιρός από τότε που επικοινώνησα τελευταία φορά μαζί σας....
Σαν άνθρωπος κι εγώ πήρα τον χρόνο μου, για να μπορέσω να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να διαχειριστώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον χαμό του πατέρα μου!
Έφυγε από την ζωή πριν δυο περίπου μήνες, δίνοντας μια γενναία μάχη και έχοντας το κεφάλι ψηλά...μέχρι το τέλος.
Από εκείνο το μελαγχολικό πρωινό που άφησε την τελευταία του πνοή, η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Έχασα σε μια στιγμή τον πατέρα μου, το στήριγμα μου, τον άνθρωπο που τις πιο μεγάλες στιγμές της ζωής μου, ήταν εκεί για μένα... Να υποστηρίξει τις επιλογές μου, να διορθώσει τα λάθη μου, να με συμβουλέψει και κάπου κάπου να μου βάλει τις φωνές όταν σκεφτόμουν ή συμπεριφερόμουν "παράλογα". Ακόμα και όταν ήταν άδικος ή υπέρμετρα εγωιστής μαζί μου, εγώ και πάλι τον αγαπούσα. Ακόμα και τις φορές που δεν μπορούσε να με καταλάβει, εγώ τον καταλάβαινα... Απλά γιατί ήταν ο άνθρωπος που περπατούσε παράλληλα στην ζωή μου... Ποτέ εμπόδιο στα όνειρα και τους στόχους μου. Και πάντα εκεί, για να μου δώσει, όσα εκείνος ποτέ δεν πήρε από την δική του οικογένεια και την κοινωνία μέσα στην οποία μεγάλωσε. Γιατί τελικά, αυτό πρέπει να είμαστε όλοι εμείς για τα παιδιά μας... Στυλοβάτες και καθοδηγητές στο δρόμο που εκείνα επιλέγουν για τον εαυτό τους. Διάβασα πρόσφατα με τον γιο μου "το δέντρο που έδινε" και σκέφτηκα πως ότι ήταν για το "αγόρι" η "μηλιά", ήταν για μένα ο πατέρας μου... Μέχρι το τέλος!
Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να βιώσει το πένθος, γιατί ξέρω πως μόνο έτσι θα καταφέρω κάποια στιγμή να συμφιλιωθώ με τον θάνατο του. Κοιτάω φωτογραφίες του, τον βλέπω στα όνειρα μου, πάω στο μνήμα του όποτε μπορώ, και του μιλάω για τα δρώμενα... Ξέρω πως με ακούει ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Τα παιδιά μου ήξεραν από την πρώτη κιόλας στιγμή τι είχε συμβεί. Είναι απόλυτα φυσιολογικό και δεν καταλαβαίνω γιατί μερικοί άνθρωποι επιλέγουν να "προστατεύουν" τα παιδιά τους όπως λένε, από την φυσική κατάληξη κάθε ανθρώπου.
Κάπως έτσι περνάει ο καιρός... Όσο κι αν λείπει εκείνος, η ζωή προχωράει και μαζί με αυτήν οι υποχρεώσεις, οι δράσεις, η καθημερινότητα που δεν μου αφήνει και πολύ χρόνο για να σκεφτώ και να μελαγχολήσω... Αυτό επιλέγω, για να μπορέσω να αντεπεξέλθω, και ξέρω πως κι εκείνος αυτό θα ήθελε για μένα. Όταν νιώσω την ανάγκη κλαίω, όταν μπορώ γελάω, κάπου κάπου νοσταλγώ και άλλοτε γκρεμίζομαι για να σηκωθώ το επόμενο πρωί πιο δυνατή και αποφασισμένη! Έχω δυο παιδιά να μεγαλώσω και μπορεί να "επιτρέπεται" να πέσω, "επιβάλλεται" όμως να σηκωθώ.
Σφιχταγκαλιάζω τα παιδιά μου και σκέφτομαι τα καλύτερα πράγματα που μου έδωσε ο πατέρας μου... Αυτά είναι η προίκα που μου άφησε και εύχομαι, να μπορέσω και εγώ να σταθώ στο πλάι τους όπως εκείνος σε μένα!
Το πένθος θα κάνει τον κύκλο του... Η ανάμνηση του θα είναι πάντα κομμάτι της ψυχής μου. Παίρνω δύναμη ξέροντας πως ότι θυμόμαστε κι αγαπάμε, μένει για πάντα ζωντανό μέσα μας και έτσι πορεύομαι!
Εύχομαι κουράγιο και δύναμη ψυχής σε όλους εσάς που πενθείτε τον χαμό κάποιου αγαπημένου. Ο χρόνος θα γιατρέψει τον πόνο σας και η υπομονή τις πληγές σας. Σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων χωρίς αυτό να σημαίνει πως χρειάζεται να καταπιέσετε τα συναισθήματα σας. Εξωτερικεύστε αυτά που νιώθετε και μιλήστε σε οικία άτομα... με αγάπη και θετικές σκέψεις, όλα θα πάνε καλά!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου