Όταν τα χρόνια θα έχουν περάσει...
Ο γιος μου είναι τεσσάρων χρονών και η κόρη μου τριών. Παρόλο που "έχω γράψει" ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού μαζί τους, είναι στιγμές που τα προβλήματα της καθημερινότητας, οι δουλείες του σπιτιού, τα άγχη και οι προβληματισμοί μου, μου στερούν την ευχαρίστηση της παρέας τους - με κλέβουν από την αγκαλιά τους παρόλο που γνωρίζω πολύ καλά πως κάποια μέρα θα αναπολώ με νοσταλγία αυτά τα τρυφερά χρόνια της αθωότητας.
Υπάρχουν μέρες που για να προλάβω όλες μου τις υποχρεώσεις βάζω το παιχνίδι μαζί τους σε δεύτερη μοίρα - κάποιες άλλες εξαντλούμαι τελείως προσπαθώντας να καλύψω τόσο τις ανάγκες του σπιτιού και της δουλειάς μου όσο και τις δικές τους, όσο παράλογες κι αν είναι. Τα παιδιά όμως γνωρίζουν πολύ καλά πότε παίζουμε μαζί τους με όλη μας την καρδιά και την διάθεση και πότε το κάνουμε απλά για να το κάνουμε. Κάθε βράδυ, όταν τους έχω πια κοιμίσει και οι τόνοι στο σπίτι πέφτουν, νιώθω ενοχές και τύψεις που σπατάλησα αρκετό από τον χρόνο μου σε πράγματα που τελικά δεν ήταν τόσο σημαντικά. Οι δουλειές του σπιτιού δεν τελειώνουν ποτέ, αντίθετα με τα παιδικά χρόνια των παιδιών μας που φεύγουν πριν καν το καταλάβουμε.
Μην με παρεξηγήσετε - δεν λέω πως πρέπει να βάλουμε το παιχνίδι πάνω από όλα, οφείλουμε όμως να διατηρήσουμε τις ισορροπίες και να μην εξαντλούμαστε προσπαθώντας να τα προλάβουμε όλα. Όταν έχεις παιδιά, δεν μπορεί να είναι όλα στην εντέλεια. Δεν είναι εφικτό. Δεν μπορείς να τα χωρέσεις όλα σε 24 ώρες, δεν γίνεται. Δεν μπορείς να είσαι αυτό που ήσουν πριν τα φέρεις στον κόσμο, να λειτουργείς, να δουλεύεις, να σκέφτεσαι όπως τότε που ήσουν μόνη/μόνος και είχες τελείως διαφορετικές προτεραιότητες και στόχους. Κανείς δεν το κατάφερε ποτέ και δεν θα το καταφέρεις ούτε κι εσύ όσο κι αν προσπαθήσεις. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να εξαντλήσεις τον εαυτό σου, να αρρωστήσεις και να καταλήξεις να ακροβατείς μεταξύ ψυχοσωματικών συμπτωμάτων και ψυχοφαρμακευτικών συνταγογραφίσεων. Σκέψου το λίγο - τι θα μπορείς τότε να προσφέρεις στο σπίτι, στην δουλειά, στα παιδιά σου;
Η γνώμη μου είναι πως οφείλουμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στα παιδιά μας, να ηρεμήσουμε. Να βάζουμε καθημερινά ρεαλιστικούς στόχους και προτεραιότητες για όσα θέλουμε να πετύχουμε και να φροντίζουμε πάντα στο ημερήσιο πρόγραμμα να συμπεριλαμβάνεται χρόνος για τα παιδιά μας. Χρόνος που θα παίξουμε μαζί τους, θα διαβάσουμε παραμύθια, θα ζωγραφίσουμε, θα πηγαίνουμε βόλτες, θα μαθαίνουμε καινούργια τραγουδάκια, θα παίξουμε με πλαστελίνες....και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Μην το βλέπετε σαν αγγαρεία... είναι ανάσα δροσιάς αυτός ο χρόνος, είναι μια επένδυση στο μέλλον των παιδιών μας θέτοντας τις σωστές βάσεις της ομαλής συναισθηματικής, κινητικής, νοητικής και κοινωνικής τους ανάπτυξης. Γελάστε μαζί τους, μαγειρέψτε μαζί τους, αποβάλλεται το άγχος που σας δημιουργεί η οικονομική κρίση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε για να καταφέρετε τελικά να μεγαλώσετε ευτυχισμένα παιδιά! Αν το καλοσκεφτείτε, αυτό πρέπει να είναι η προτεραιότητα και ο βασικός μας στόχος! Οι δουλειές του σπιτιού μπορούν να περιμένουν.... και αύριο μέρα είναι! Η παιδική ηλικία όχι... φεύγει πριν καν το καταλάβουμε και είναι κρίμα, χρόνια μετά να γυρνάμε πίσω και να λέμε με νοσταλγία και πίκρα "δεν έζησα τα παιδιά μου. Μεγάλωσαν πριν προλάβω να γελάσω, να παίξω, να τρέξω, να ζήσω την παιδικότητα τους". Κρίμα που δεν ήξερα να βάζω σωστές προτεραιότητες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου