Παιδί-σχολείο-οικογένεια

Η στάση των γονιών απέναντι στο σχολείο... 

Καταλύτης για την πρόοδο του παιδιού και την ψυχοκοινωνική του υγεία. 

Πιστεύω ακράδαντα πως για να αναπτυχθεί ισορροπημένα ένα παιδί, να βρει την δική του ηθική ταυτότητα, να αναπτύξει την προσωπικότητα του και να αποκτήσει την απαιτούμενη ενσυναίσθηση ώστε να μπορέσει να συνυπάρξει αρμονικά με τους συνανθρώπους του, προϋποθέτει μεγάλη προσπάθεια από μέρους μας. 

Εμείς οι γονείς, άγρυπνοι φρουροί των παιδιών μας, καλούμαστε να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες τους, να παρεμβαίνουμε στις λανθάνουσες συμπεριφορές τους, να ακούμε όσα έχουν να μας πουν, να συζητάμε τα κακώς κείμενα, να συμμετέχουμε ενεργά στην καθημερινότητα τους και να μοιραζόμαστε μαζί τους, εκτός άλλων, τις καλές και τις κακές στιγμές τους, χωρίς να τα κρίνουμε...

Τα παιδιά μας, μας χρειάζονται στο πλευρό τους....
Εμείς είμαστε αυτοί που τα καθοδηγούμε δίνοντας τους την δυνατότητα της "επιλογής" και μαθαίνοντας τα, πως η κάθε τους συμπεριφορά, επιλογή, έχει και τις συνέπειες της - καλές ή κακές.

Παράλληλα, και καθώς τα παιδιά μας μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και οι ευθύνες-υποχρεώσεις μας απέναντι τους.
Στα σχολεία που φοιτούν, συνυπάρχουν με παιδιά που προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα, που έχουν πιθανότατα μεγαλώσει με διαφορετικά συστήματα πειθαρχίας και οριοθέτησης. Όλα αυτά τα παιδιά, μοιράζονται το ίδιο προαύλιο και πρέπει να συνυπάρξουν αρμονικά έτσι ώστε οι σχολικές κοινότητες να αποτελούν ευτυχισμένα περιβάλλοντα για τα παιδιά μας. Και εδώ εμπίπτει και το ζήτημα της συνεργασίας μας με την σχολική κοινότητα.
Η φύση της δουλειάς μου είναι τέτοια που καθημερινά έρχομαι σε επαφή με γονείς...
Γονείς δεκτικούς στις παρεμβάσεις και τις συμβουλές μου, γονείς αδιάφορους και απότομους, γονείς που τους καταβάλει ένα ενοχικό συναίσθημα αναφορικά στην ανατροφή που έχουν δώσει στα παιδιά τους, γονείς που ντρέπονται να μιλήσουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και γονείς που δεν δέχονται να ακούσουν οτιδήποτε αφορά την συμπεριφορά του παιδιού τους. Όλοι χρίζουν σεβασμού και κατανόησης...
Δεν είμαι εγώ άλλωστε η αρμόδια για να κρίνω τους άλλους, ούτε βέβαια να επιβάλλω τον σωστό τρόπο αντιμετώπισης και διαχείρισης της σχέσης γονιών - σχολείου.
Αυτό που ωστόσο θέλω να εκφράσω, είναι ότι ανοίγοντας το μυαλό και την ψυχή μας, αγκαλιάζοντας τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες μας, μιλώντας και ακούγοντας αυτά που οι δάσκαλοι και οι ειδικοί έχουν να μας πουν, γινόμαστε αδιαμφισβήτητα καλύτεροι γονείς και διασφαλίζουμε την υγιή ανάπτυξη των παιδιών μας.

Σίγουρα, δεν είναι καθόλου ευχάριστη η θέση του γονιού εκείνου που τον καλούν διαρκώς στο σχολείο για κάποια ανάρμοστη συμπεριφορά του παιδιού του, ωστόσο αποδεχόμενος το πρόβλημα, το έχει κατά το ήμισυ λύσει. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως βάζοντας στην άκρη τις δικές μας ενοχές ή τύψεις για πράγματα που κάναμε ή δεν κάναμε "σωστά" στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, καταφέρνουμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά το παιδί μας.
Αντίθετα, εθελοτυφλώντας δηλαδή, συντηρούμε την κατάσταση, μεγεθύνουμε τα προβλήματα και αφήνουμε το παιδί μας εκτεθειμένο στην στοχοποίηση και την περιθωριοποίηση. Πιστεύω πως, για όλα υπάρχει λύση αρκεί να βρούμε μέσα μας την ωριμότητα να αποδεχθούμε την πραγματικότητα και να διαχειριστούμε σωστά το πρόβλημα που προκύπτει.
Ακούστε αυτά που έχουν να σας πουν οι δάσκαλοι των παιδιών σας, δείτε τους ως συμμάχους και όχι ως αντιπάλους σας, σεβαστείτε την πείρα τους και πιστέψτε στις αγνές των προθέσεων τους όταν σας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Αγαπούν τα παιδιά μας και δεν έχουν κάτι προσωπικό μαζί μας.... Ας ξεκινήσουμε από εκεί και όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους γιατί πιστέψτε με, ισορροπία και αρμονία θα προκύψει μόνο όταν γονείς και σχολείο μάθουν να συνεργάζονται και να μοιράζονται εμπειρίες και ανησυχίες. Μόνο τότε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι σχολικές κοινότητες θα γίνουν χώροι χαράς, εκπαίδευσης, κοινωνικοποίησης και ομαδικότητας.