28 Ιουλ 2012

Υπερπροστατευτικοί γονείς

Η νέα γενιά υπερπροστατευτικών γονέων...

Η αλήθεια είναι πως είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το έχουμε επιλέξει, είτε μας το επιβάλει η ίδια η ζωή, είμαστε υπερπροστατευτικοί. Φοβόμαστε και ανησυχούμε διαρκώς, αγχωνόμαστε για οτιδήποτε αφορά τα παιδιά μας και προσπαθούμε να προλάβουμε το κακό, να τα προφυλάξουμε με οποιοδήποτε τρόπο, από ατυχήματα και αρρώστιες. Ακούω συχνά γονείς που ανησυχούν γιατί τα παιδιά τους είναι ανασφάλιστα ή γιατί δεν μπορούν να καλύψουν την συμμετοχή τους στις ιατροφαρμακευτικές τους ανάγκες. Κάποιοι άλλοι αναβάλουν τον εμβολιασμό τους γιατί κάποια από τα εμβόλια δεν καλύπτονται από το ταμείο τους και ζουν διαρκώς με το άγχος μήπως και τους συμβεί κάτι στο μεσοδιάστημα. Κάποιοι άλλοι, είναι τόσο κουρασμένοι που δεν αντέχουν άλλες αρρώστιες, νοσοκομεία και ξενύχτια... αντιβίωση, αντιβίωση, και ξανά αντιβίωση... πόση αντιβίωση θα πάρουν άραγε αυτά τα παιδιά και ποιες είναι οι επιπτώσεις στον οργανισμό τους; Δεν λέω πως και εμείς σαν παιδιά δεν αρρωσταίναμε, ούτε βέβαια πως δεν μας πρόσεχαν οι γονείς μας. Τα πράγματα όμως ήταν πολύ διαφορετικά τότε...Έλειπε μεταξύ άλλων ο πανικός και η υπερβολή που χαρακτηρίζει τους νέους γονείς της εποχής μας.    
Η κοινωνία στην οποία ζούμε έχει ασφαλώς παίξει καταλυτικό ρόλο σε αυτήν την υπερπροστατευτική εικόνα των σημερινών γονέων. Εγκληματικότητα, μολύνσεις, μικρόβια, και ιώσεις, άγνωστες μέχρι πρότινος, μας κρούουν διαρκώς τον κώδωνα του κινδύνου. Τα παιδιά μας αρρωσταίνουν διαρκώς, το ανοσοποιητικό τους αργεί να δυναμώσει και τα ατυχήματα είναι αναπόφευκτα (όχι τόσο γιατί είναι παιδιά και τα παιδιά αν δεν πέσουν πως θα μεγαλώνουν, όπως έλεγε και η γιαγιά μου) αλλά γιατί τα έχουμε τόσο αποστειρωμένα και περιορισμένα που όταν αφεθούν ελεύθερα ξεσαλώνουν και κάνουν ότι μπορούν για να απελευθερώσουν την συσσωρευμένη τους ενέργεια. 
Κι εγώ όπως και πολλοί από εσάς, λέω άπειρες φορές κατά την διάρκεια της ημέρας την λέξη "πρόσεχε" και την λέξη "μη" κάτι που με στεναχωρεί αφάνταστα και μου γεννά μια σειρά από σκέψεις και ανασφάλειες. Ως πότε θα μπορώ να τα προστατεύω και να είμαι ο φύλακας άγγελος τους; Κάποιες ώρες αναπόφευκτα θα είναι σε περιβάλλοντα ελεγχόμενα μεν αλλά χωρίς την φυσική μου παρουσία. Εκεί ποιος θα τα προστατεύει; Πώς θα ανεξαρτητοποιηθούν και θα σκληραγωγηθούν αν διαρκώς ακούν ένα "όχι" ή "αυτό είναι επικίνδυνο"; Ως πότε αυτή η κοινωνία θα συντηρεί την αρρώστια και θα ενδυναμώνει την υπερπροστατευτικότητα μας; Που και πως θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας όταν οι δρόμοι είναι αρένες συγκρούσεων και τα παιδικά πάρτι εστίες ιώσεων; Πως να μην είμαστε υπερπροστατευτικοί όταν οι παιδικές χαρές δεν τηρούν τις προϋποθέσεις ασφαλείας, τα μέσα ενημέρωσης και το ίντερνετ κατακλύζονται από βία και επικίνδυνες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και το περιβάλλον καταστρέφεται μέρα με την μέρα εξαιτίας της αμέλειας μας;
Παρόλο που κάποια στιγμή τα παιδιά αυτά θα μας κατηγορήσουν για την στάση μας απέναντι τους, δυστυχώς δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πρέπει να είμαστε υπερπροστατευτικοί διαφορετικά δεν θα καταφέρουν να επιβιώσουν σε μια αρρωστημένη εποχή και κοινωνία. Το ξέρω, κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτα και το κόστος της στάσης μας στον ψυχισμό τους αρνητικό, τι άλλο μπορούμε όμως να επιλέξουμε όταν οι κίνδυνοι είναι τόσοι πολλοί και το κακό παραμονεύει;          
    

Δεν υπάρχουν σχόλια: