Η απουσία αυτών που έφυγαν είναι πάντα αισθητή…
«Σήμερα κλείνουν δυο
χρόνια από εκείνο το πρωινό που αποφάσισες να φύγεις για το πιο μακρύ ταξίδι
σου. Ξέρω πως όσοι έχουν χάσει «άνθρωπο της καρδιάς τους», μπορούν να
καταλάβουν πως η απουσία, είναι πάντα παρούσα, πάντα αισθητή και κάποιες φορές
κοφτερή σαν μαχαίρι… ο πόνος γίνεται υποφερτός με το πέρασμα του χρόνου, οι
αναμνήσεις ξεθωριάζουν, τα στάδια του πένθους κάνουν τον κύκλο τους ξανά και
ξανά μέχρι που κάποια μέρα έρχεται και εδραιώνεται στην ζωή μας η
συνειδητοποίηση και η αποδοχή του γεγονότος! Μέχρι εκεί… γιατί πάντα νοσταλγείς
το αγκάλιασμα, την φωνή και την εικόνα αυτού που έχει φύγει. Πάντα αναρωτιέσαι
που να είναι, αν σε ακούει, αν σε βλέπει, αν είναι καλά εκεί που βρίσκεται… πάντα
ένα κομμάτι σου αναζητά τις απαντήσεις που δεν πρόλαβες να πάρεις και που
κανείς δεν επέστρεψε για να σου δώσει.
Μέχρι τον θάνατο θα αναζητάς και θα γυρεύεις… μια τελευταία αγκαλιά και
ένα σ’αγαπάω!
Για μένα είσαι πάντα ένα
αστέρι που φωτίζει κάθε βράδυ τον δρόμο μου… το πιο φωτεινό, να το θυμάσαι
γιαγιάκα μου»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου