Μαθήματα Ζωής από τον Τσάρλι Τσάπλιν

ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ...


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΟΔΟΧΗ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”. Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι ΑΥΤΑΓΑΠΗ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζώ στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν. Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.
Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες. Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!

Το ποιήμα του Μάνου Ελευθερίου για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη

Πώς είναι ο έρωτας γραμμένος στο πετσί μας. 

Με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς. 

Αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας 

Μα οι εχθροί μας πίνουν μόνο αγιασμούς. 

Των δράκων γάλα, δηλαδή. Και το φαρμάκι. 

Κρίμα. Δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη.

Στους ουρανούς θ' αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν. 

Ξέρουν αυτοί. 

Το φωτοστέφανο χρυσό. 

Φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό. 

Οχι τσεκούρι και μπαλτάς. Μήτε και σφαίρα. 

Μ' ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα. 

Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες, 

στους βάλτους να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό 

κυνηγημένος απ΄το σώμα σου κοντά τους 

αλλά ποιος δαίμονας ξορκίζει το κακό.

Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων 

Κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων. 

Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως 

στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά. 

Για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος 

μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά. 

Επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις. 

Λυσσάς και ράβεις και κεντάς κι όλο σπαράζεις.

Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί. Ποιος θα κερδίσει. 

Τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά. 

Και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει 

την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά. 

Σ' άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες. 

Τι μυστικά σού είπε το φως μέσα στις πάχνες. 

Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων. 

Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ, 

δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων, 

γι' αυτούς που ζούνε συντροφιά μ' έναν χαφιέ.

Λυσσούν να σ' έβρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι. 

Κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι. 

Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία 

αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής. 

Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία. 

Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής. 

Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία. 

Μας περιμένουν τα τσιγγέλια στα σφαγεία. 

Μάνος Ελευθερίου Μάρτης 2015