31 Μαρ 2015

Σκέψεις βγαλμένες από την ζωή...




Σκέψου να είσαι η μάνα, που σιδέρωσε με προσοχή τα ρούχα του απ’ το προηγούμενο βράδυ, για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Εκείνη που πήρε ανήσυχη τηλέφωνο το γιατρό, γιατί το αγοράκι της ανέβασε ξαφνικά πυρετό. Εκείνη που ένα Σάββατο μεσημέρι το καμάρωσε να κάνει ποδήλατο, χωρίς βοηθητικές ρόδες. Εκείνη που το μάλωσε, όταν δεν έφαγε όλο το πιάτο με τις φακές, τη δύναμή του. Σκέψου να είσαι η μάνα… και κάποιος, κάποια μέρα, να σηκώνει κάποιο όπλο και να σκοτώνει το παιδί.
Σκέψου να είσαι η μάνα που έμεινε κρυφά ξάγρυπνη, κοιτώντας το ρολόι με αγωνία. Εκείνη που άκουσε με ανακούφιση την πόρτα και τα βήματά του να το οδηγούν στο εφηβικό δωμάτιο. Εκείνη που άπλωσε όλα τα ρούχα του, έραψε όλα τα κουμπιά του που ξηλώθηκαν. Και κάποια μέρα, κάποια οργή, κάποιο μίσος, κάποια παράνοια να γίνεται κάποια βόμβα και να το σκοτώνει.
Σκέψου να είσαι η μάνα που ανοίγει το πορτοφόλι της και βλέπει τη φωτογραφία του. Εκείνη που απλώς θέλει ν’ ακούσει τη φωνή του στο τηλέφωνο. Εκείνη που κάποτε το γέννησε, αλλά το κουβαλάει μέσα της για πάντα. Η μάνα που κάθε σκέψη της έχει υστερόγραφο το πρόσωπό του. Και κάποια μέρα ξαφνικά, κάποιος του μιλά άσχημα, κάποιος θέλει το κακό του, κάποιος θέλει να το πονέσει. Και το πονά.
Σκέψου να είσαι η μάνα. Και να τρέμει η ψυχή σου που έφυγε από κοντά σου. Να θέλεις να γίνεις κάθε πέτρα, κάθε μονοπάτι, κάθε δρόμος που θ’ ακολουθήσει, για να το προσέχεις. Και κάποια μέρα το παιδί να χάνεται σε κάποια θάλασσα. Κι εσύ να μη ξέρεις τίποτα. Ποιος να σε βρει και ποιος να σου πει για κάποιο σάπιο δουλεμπορικό.
Σκέψου να είσαι η μάνα που κάθε μέρα ξυπνά με την σκέψη να βρεις φαγητό για το παιδί. Να περπατάς χιλιόμετρα για να βρεις καθαρό νερό. Να παρακαλάς για ένα βρώμικο δολάριο, για να του πάρεις γάλα. Και κάποια μέρα, κάποιος στρατός να το σκοτώνει. Και το παιδί να γίνεται κάποιος αριθμός σε κάποιο δελτίο ειδήσεων, σε κάποια χώρα.
Σκέψου να είσαι η μάνα και να μη μάθεις ποτέ πως την ώρα που ξεψυχούσε, που άφηνε το σώμα του, σ’ αυτήν την απειροελάχιστη χαραμάδα του χρόνου, σ’ εκείνη την ύστατη στιγμή, σκέφτηκε το πρόσωπό σου.
Σκέψου να σαι η μάνα…
Σκέψου το. Όχι, σκέψου το πραγματικά , μην το προσπεράσεις. Μην πας γρήγορα στην επόμενη γραμμή. Σε παρακαλώ…
Σκέψου το. Γιατί είσαι και είμαι η μάνα. Είσαι και είμαι το παιδί. Είμαστε ο λώρος που μας ενώνει. Όλους μας.
Δε θέλω να πεθάνω για να με αγαπάς. Δε θέλω να γίνω ήρωας για να μ’ αγαπάς. Δε θέλω να γίνω κάτι για να μ’ αγαπάς. Θέλω… θα “θελα… να το κάνεις τώρα.
Τώρα που με συναντάς στο δρόμο. Τώρα που γνωρίζεις τ’ όνομά μου. Τώρα που μου μιλάς. Που με διαβάζεις. Τώρα που ήσουν έτοιμος να μου φωνάξεις, να με χτυπήσεις. Τώρα, που σου μοιάζω αδύναμος. Τώρα που νόμιζες πως ήμουν ξένος. Τώρα.
Τώρα… που ξέρεις πια…

Γράφει: Πέτρος Κουμπλής 

18 Μαρ 2015

Τραμπουκισμός όχι Bullying



Νιώθω ντροπή και αηδία που ζω και μεγαλώνω τα παιδιά μου σε μια κοινωνία που οι ηθικοί αυτουργοί μένουν ατιμώρητοι ενώ τα πραγματικά παλικάρια παραδίδονται στις μανάδες τους μέσα σε φέρετρα. Ντρόπη και αίσχος για ένα κράτος χωρίς πρόνοια, πρόληψη, φωνή και δύναμη...
Η αγανάκτηση μου ξεπερνάει τα όρια... ΄Ενας άνθρωπος μέσα στην απόγνωση του, δίνει τέλος στην ζωή του...
Μέσα στην απόγνωση που η ίδια η κοινωνία μας έχτισε για λογαριασμό του και τον άφησε εκεί αβοήθητο και ανυπεράσπιστο. Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν τον θυμό και την οργή μου... 
Μόνο η δικαίωση και η τιμωρία των ενόχων, αυτών που τον οδήγησαν στο θάνατο, θα επιφέρει την ισσοροπία μέσα μου - όχι όμως και την αλλαγή της κατάστασης. Αυτή θα έρθει μόνο, όταν εκείνοι που μας κοιτούν και μας ορίζουν από τους θρόνους τους, συνηδητοποιήσουν ότι το σύνταγμα δεν είναι στατικό - πρέπει να εξελίσσεται, να μεταλάσσεται, να αφουγράζεται και να προσαρμόζεται στις ανάγκες των παιδιών μας - για ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο μέσα στο οπόιο όλα τα παιδιά και οι νέοι θα έχουν δικαίωμα σεβασμού, ασφάλειας, αξιοπρέπειας και αντίδρασης! 
Αγανακτώ ακούγοντας να κάνουν λόγο για bullying. Μάλλον δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν κάποιοι να παραδεχθούν πώς στην υπόθεση του αθώου αυτού παιδιού, το "όνομα" των καταστάσεων που βίωνε δεν είναι bullying. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τραμπουκισμό και όσο γρηγορότερα το συνηδητοποιήσουμε τόσο καλύτερα για τους σημερινούς ανήλικους θύτες και θύματα. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και ας δώσουμε στα φαινόμενα βίας τις πραγματικές τους διαστάσεις και ονομασίες. Μόνο έτσι θα μπορούμε να μιλήσουμε για πάταξη του φαινομένου στα σχολεία αυτού του τόπου και για εξάληψη της μελλοντικής παραβατικής και φασιστικής συμπεριφοράς των σημερινών θυτών ενδοσχολικής βίας. 
Οι τραμπούκοι, οι νταήδες και οι δήθεν μάγκες, δεν έχουν θέση πουθενά - για να το καταλάβουν όμως, πρέπει όλοι μας να κάνουμε κάτι. Κ Α Τ Ι έτσι ώστε να μην θρηνήσουμε και άλλο ΑΘΩΟ ΘΥΜΑ! 

Καλό ταξίδι Βαγγέλη...

Αυτοπεποίθηση