Η ερώτηση για τον μήνα Ιούλιο

Η ερώτηση για τον μήνα Ιούλιο είναι η ακόλουθη: 

"Τι είναι για σένα η ζωή";  

Περιμένω τις απαντήσεις σας μέχρι της 31-07-2012 στο email: mairakaripoglou@gmail.com. Δίπλα στην λέξη θέμα αναγράψτε "απάντηση για τον μήνα Ιούλιο". 

Οι απαντήσεις σας για τον μήνα Ιούνιο

Οι απαντήσεις σας για τον μήνα Ιούνιο είναι οι ακόλουθες: 

Πώς και με ποιους θα επέλεγες να περάσεις
την τελευταία μέρα της ζωής σου;
  

"Με την οικογένεια μου, οπουδήποτε... όταν είσαι με αυτούς που αγαπάς δεν έχει καμιά σημασία ο τόπος...μόνο η αγάπη είναι αρκετή για να κάνει και την πιο σκοτεινή στιγμή μοναδική" (Ανώνυμο).


"Με τους φίλους και την οικογένεια μου. Αυτούς τους λίγους ανθρώπους που δεν με άφησαν ποτέ μόνο" (Αντώνης, 47 ετών).


"Με την παρέα μου σε ένα νησί κάπου στην Ελλάδα μας. Πίνοντας, γελώντας και χορεύοντας μέχρι να ανατείλει ο ήλιος και να αφήσω την τελευταία μου πνοή πάνω στην ζεστή άμμο" (Παναγιώτα, 22 ετών). 


"Με τα παιδιά μου και τον άντρα μου στο σπίτι μας....τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μου" (Ελπίδα, 35 ετών).


"Την τελευταία μέρα της ζωής μου θα ήθελα να την περάσω μόνη... αναπολώντας το παρελθόν, κάνοντας τον απολογισμό μου και γράφοντας γράμματα στους λίγους εκείνους που πίστεψαν σε μένα και με αγάπησαν γι' αυτό που είμαι" (Ανώνυμο). 


"Με τον σύντροφο μου κάπου μακρυά από την βαβούρα της πόλης και τα άγχη της καθημερινότητας" (Μάνια, 34 ετών). 


"Σε μια παραλία με αγαπημένους φίλους..." (Ανώνυμο).


"Με τον πατέρα μου στο πατρικό μας σπίτι κουβεντιάζοντας την καθημερινότητα μας και φιλοσοφώντας..." (Πάνος, 39 ετών).


"Με τον γιο μου παίζοντας κλέφτες και αστυνόμους και βλέποντας παιδικά" (Λουκία, 29 ετών). 


"Με τον μοναδικό άντρα της ζωής μου και τα παιδιά μας κάπου που δεν θα μας ενοχλούν τα φώτα της πόλης και δεν θα μας πικραίνει η κακία αυτού του κόσμου" (Μαρία, 32 ετών). 

Οι παιδικές ασθένειες και η ψυχολογία των γονιών

Όταν τα παιδιά αρρωσταίνουν...

Η Μελίνα ανέβασε πυρετό... φαντάστηκα πως θα είναι μια παροδική αδιαθεσία και πως μέσα σε 1-2 μέρες θα είναι μια χαρά. Όταν έκανα αυτές τις σκέψεις, σίγουρα η τύχη γέλαγε μαζί μου. Το κοριτσάκι μου ταλαιπωρήθηκε για αρκετές μέρες με υψηλό πυρετό, κομμάρες, ενοχλητικό βήχα που δεν την άφηνε να ησυχάσει και να ξεκουραστεί, γκρίνια, κλάματα, ανορεξία, εφιάλτες... Τις πρώτες μέρες οι αντοχές μου ήταν στο ζενίθ τους και έτσι μπορούσα να ανταπεξέρχομαι στα αδιάκοπα καλέσματα της, στο ξενύχτη, στην φροντίδα του σπιτιού και του γιου μου που όπως καταλαβαίνετε, τα δικά του θέλω δεν σταματούν εξαιτίας της ασθένειας της αδερφής του. Μέσα σε όλά αυτά, έπρεπε να βρίσκω χρόνο για να προετοιμάζω τα ραντεβού μου, να ενημερώνω το bolg μου, να διαβάζω και να δουλεύω. Δύσκολο; 

Το δύσκολο δεν είναι αυτό - είναι που πρέπει να αντεπεξέλθεις όταν οι αντοχές σου σε εγκαταλείπουν, το πρόγραμμα και η ρουτίνα σου αναστατώνεται, η κλεισούρα  στην δίνει στα νεύρα και οι ανησυχίες σου, οι σκέψεις σου, η ψυχολογία σου  χαλάει εξαιτίας της γκρίνιας τους και ασφαλώς της σωματικής σου κούρασης. Χωρίς υπομονή και ψυχικά αποθέματα δύναμης, καλείσαι να είσαι εκεί χαμογελαστός/ή και υπομονετικός/η... αυτό είναι το δύσκολο!

Και βέβαια, τα πράγματα δεν σταμάτησαν εκεί για μένα. Αρρώστησε και ο γιος μου με αποτέλεσμα να περνάω το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας δίνοντας αντιβίωση στην Μελίνα, κάνοντας aerolin στον Γιάννη, δίνοντας αντιπυρετικό στην μικρή και μετά στον μεγάλο. Κι όλα αυτά σε διαφορετικές ώρες... κατά την διάρκεια της ημέρας πηγαινοέρχομαι από το πλευρό του ενός στο πλευρό του άλλου, ικανοποιώ τις ανάγκες τους και εξαιτίας της κατάστασης τους, πολλές από τις επιθυμίες τους, βλέπω Bob σφουγγαράκι και Barbie, ετοιμάζω γεύματα και χυμούς που καταλήγω να καταναλώνω εγώ γιατί η όρεξη τους δεν είναι και στα καλύτερα της και ανησυχώ... έπεσε ο πυρετός; νιώθουν καλύτερα; θα πάρει ο Γιάννης το φάρμακο του σε μια ώρα ή θα μου βγάλει πάλι την ψυχή μέχρι να τον καταφέρω να ανοίξει το στόμα του; Κι αν το κάνει πάλι εμετό; 

Ξέρω πως όσοι από εσάς έχετε παιδιά, με καταλαβαίνετε! Είναι συνηθισμένες μέρες και καταστάσεις που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε περάσει και θα ξανά-περάσουμε στο μέλλον. 

Το θέμα είναι πώς θα διαχειριστούμε εμείς ως γονείς, την πεσμένη μας ψυχολογία, την κούραση, τις ανησυχίες μας, την μονοτονία και την γκρίνια των παιδιών. Υπάρχουν αλήθεια σανίδες σωτηρίας για το διάστημα που τα παιδιά είναι άρρωστα και περνάνε όλη τους την ημέρα στο σπίτι; Πιστέψτε με, όσα δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, υπάρχουν. 

1. Προσπαθήστε να βρείτε λίγο χρόνο για τον εαυτό σας για να απολαύσετε έναν ωραίο καφέ, μια συζήτηση με τον/την κολλητή σας στο τηλέφωνο, ένα μπανάκι ή οτιδήποτε άλλο θεωρείτε ότι θα σας ξεκουράσει λιγάκι ψυχολογικά. 

2. Ζητήστε από φίλους και συγγενείς να σας επισκέπτονται έτσι ώστε να έχετε παρέα και βοήθεια κατά την διάρκεια της ημέρας.

3. Σχεδιάστε... τι θα κάνετε όταν τα παιδιά γίνουν καλά και η ζωή σας μπει ξανά στην κανονική της ροή. 

4. Υποσχεθείτε στον εαυτό σας ότι αμέσως μετά την ανάρρωση τους θα κάνετε κάτι ανανεωτικό για τον εαυτό σας - ότι κι αν είναι αυτό, θα έχετε κάτι να περιμένετε. 

5. Προσπαθήστε να είστε σε επαφή με ανθρώπους που καθησυχάζουν τις ανησυχίες σας (παιδίατρο, σύζυγο κτλ). 

6. Μην υπερφορτώνεται την ημέρα σας με υποχρεώσεις και δουλειές που δεν μπορείτε να φέρετε εις πέρας. Αυτό μόνο νεύρα να εκνευρισμό θα σας προκαλέσει. Βάλτε προτεραιότητες και μεταφέρετε για την επόμενη εβδομάδα κάποιες δραστηριότητες που δεν επείγουν. 

7. Ζητήστε βοήθεια από γονείς για φίλους αναφορικά στα ψώνια, τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα. Τώρα το μόνο που πρέπει να σας ενδιαφέρει είναι η υγεία και η ανάρρωση των παιδιών σας. 

8. Βάλτε υπενθυμίσεις στο κινητό σας για τις ώρες που παίρνουν τα παιδιά την αντιβίωση τους (ή οποιαδήποτε άλλη αγωγή). Με αυτόν τον τρόπο δεν θα αγχώνεστε μήπως ξεχάστε ή παραλείψετε κάποια δόση. 

9.  Σκεφτείτε θετικά. Αυτό το διάστημα θα είναι σύντομα μια ανάμνηση και η ζωή σας θα μπει ξανά στους κλασσικούς της ρυθμούς. Με υπομονή, επιμονή και πολύ πολύ αγάπη, όλα θα πάνε καλά!

Περαστικά σας!

Χωρίς Οικογένεια

Χωρίς Οικογένεια… όταν οι πιο δικοί μας άνθρωποι είναι απόντες!!!

Υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που γεννήθηκαν καταδικασμένοι να μην γνωρίσουν ποτέ τους φυσικούς τους γονείς, κάποιοι άλλοι που υιοθετήθηκαν και τους γνώρισαν πολύ αργότερα, εκείνοι που μεγαλώνοντας ήρθαν αντιμέτωποι με τον θάνατο του ενός ή και των δυο γονιών τους και εκείνοι που παρόλο που τους έχουν εν ζωή, δεν τους θεωρούν και ούτε θεωρούνται από αυτούς οικογένεια τους.

Όλοι τους υποφέρουν και υπέφεραν πολύ … όλοι τους βιώνουν και βίωσαν το πένθος και μια σειρά από αρνητικά συναισθήματα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτό που είναι σήμερα. Θα σταθώ όμως στην τελευταία κατηγορία ανθρώπων – σε αυτούς που ενώ οι γονείς τους ζουν και βασιλεύουν, δεν υπάρχουν πουθενά. Δεν συναισθάνονται, δεν συμπαραστέκονται, δεν ακούνε, δεν συμβουλεύουν ούτε πονάνε το ίδιο τους το παιδί.

Γιατί; Τα αίτια ποικίλουν και κανείς δεν μπορεί να δώσει μια γενικευμένη απάντηση – κάθε σπίτι έχει τα δικά του προβλήματα έτσι δεν είναι; Το θέμα μας όμως δεν είναι το γιατί αλλά το πώς. Πώς είναι δυνατόν να μην νοιάζεσαι το ίδιο σου το παιδί, να μην το πονάς; Να μην σε ενδιαφέρει το μέλλον του,  η στεναχώρια του, να μην σε απασχολούν τα προβλήματα του, να μην ξενυχτάς στο πλευρό του όταν σε χρειάζεται….γιατί τα παιδιά, σε ότι ηλικία κι αν φτάσουν, πάντα επιζητούν τους γονείς τους. Πόσες φορές δεν έχετε αλήθεια πει «αχ! Μάνουλα μου που είσαι»;

Αν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, να ξέρετε πως δεν είστε μόνοι. Αυτό βέβαια δεν επουλώνει την πληγή της απόρριψης που νιώθετε, είναι παρήγορο όμως, τουλάχιστον ως έναν βαθμό, να γνωρίζετε πως κι άλλοι άνθρωποι περνάνε αυτό που περνάτε και νιώθουν ότι κι εσείς. Παρόλο που δεν έχετε επιλέξει αυτήν την κατάσταση, παρόλο που δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα για να αλλάξετε την στάση των γονιών σας απέναντι σας, έχετε την επιλογή του πώς θα αντιδράσετε σε αυτό που βιώνετε και πώς θα διαχειριστείτε αυτό που σας συμβαίνει. Με άλλα λόγια μπορείτε να επιλέξετε να μιζεριάζετε και να θλίβεστε για το υπόλοιπο της ζωής σας, γυρεύοντας απαντήσεις και κυνηγώντας φαντάσματα ή να πάτε παρακάτω αποδεχόμενος την κατάσταση. Δεν ευθύνεστε εσείς για ότι συμβαίνει – ότι κι αν έχει γίνει ή ειπωθεί μεταξύ σας, όσο κι αν έχετε πικράνει ή κουράσει την οικογένεια σας, δεν υφίσταται το να μην είναι εκεί, κοντά σας στα δύσκολα, στις στραβές της ζωής – γιατί είναι οι γονείς σας. Αποδεχόμενος τον εαυτό σας και δημιουργώντας γύρω σας ένα κοινωνικό δίκτυο αποδοχής και αγάπης, θα τα καταφέρετε. Η πληγή κάποια στιγμή θα κλείσει έστω κι αν το σημάδι θα μείνει για πάντα!       

Εθελοντισμός

Εθελοντισμός: Η χαρά της προσφοράς και της αλληλεγγύης.

Χαμένοι μέσα στην πολυάσχολη πραγματικότητα μας, έχουμε δυστυχώς χάσει κάποιες από τις αξίες που δίνουν ελπίδα και πνοή σε ανθρώπους και φύση. Αξίες όπως αυτή της προσφοράς, της αλληλεγγύης, της δράσης, της προσωπικής πρωτοβουλίας και της αγάπης για όσους την έχουν ανάγκη και φυσικά για το φυσικό μας περιβάλλον.

Ο εθελοντισμός μας κάνει καλύτερους ανθρώπους – η προσφορά μας κάνει δυνατότερους και πληρέστερους… αυτή η άνευ όρων και ανταμοιβών προσφορά εργασίας και χρόνου, που έχει όνομα και σκοπό, μας πάει λιγάκι παρακάτω, γεμίζει την ζωή μας με νόημα και κάνει καλύτερο τον κόσμο γύρω μας.

Γιατί άραγε να είμαστε τόσο εγωιστές; Γιατί να πρέπει η κάθε μας δράση να έχει τιμή και μόνο όταν ανταμειβόμαστε να προσφέρουμε χρόνο και έργο;

Μεγαλώνεις παιδιά όπως κι εγώ και αξίζει τον κόπο να τους μιλήσεις για τον εθελοντισμό και την έννοια της αλληλεγγύης. Να τους εμφυσήσεις εκείνες τις μεγάλες αξίες που θα τα βοηθήσουν να γίνουν καλύτεροι και πιο ισορροπημένοι άνθρωποι. Ευαισθητοποιήσου για ένα καλύτερο αύριο για σένα και τα παιδιά σου. Μια μικρή πέτρα είναι αρκετή για να ταράξει τα νερά και η προσφορά σου πολύ πιο σημαντική απ’ όσο φαντάζεσαι. Ενημερώσου για τα εθελοντικά σωματεία που υπάρχουν και για τα είδη της εθελοντικής εργασίας που μπορείς να προσφέρεις με ή χωρίς τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας σου. Η ελπίδα ανθρώπων και φυσικού περιβάλλοντος έγκειται στην προσπάθεια όλων μας. Κλείστε λοιπόν την τηλεόραση και θα δείτε… υπάρχει πάντα χρόνος για δράση και προσφορά!

   

Συναισθήματα: Θυμός

Περί θυμού λόγος – το πιο παρεξηγημένο συναίσθημα!

Ο θυμός, είναι ένα φυσιολογικό, υγιές συναίσθημα, μια προσαρμοστική απάντηση σε κάποια απειλή, φόβο ή / και πόνο. Συχνά πρόκειται για δευτερογενές συναίσθημα, καθώς πριν από τον θυμό (ή κάτω από αυτόν) υπάρχει απόρριψη, αδικία, φόβος ή / και ενοχές. Ωστόσο, όταν η εκδήλωση του ξεφεύγει από τον έλεγχο μας, μπορεί να γίνει καταστροφικός, τόσο για μας τους ίδιους, όσο και τους ανθρώπους γύρω μας.

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε πάντα σε θέση να αλλάξουμε ή να ξεφύγουμε από όσους ή όσα μας θυμώνουν – μπορούμε όμως να ελέγξουμε τις αντιδράσεις μας, τον τρόπο που θα διαχειριστούμε την εσωτερική μας ένταση και τον τρόπο που θα τον εκδηλώσουμε. Αυτό μας δίνει πλεονέκτημα έδρας και είναι ασφαλώς το μοναδικό μας όπλο απέναντι σε αυτό το τόσο δυνατό συναίσθημα που ποικίλλει από ήπιο εκνευρισμό ως την έντονη οργή και την μανία.

Οι τρεις κύριοι τρόποι διαχείρισης του θυμού είναι οι εξής:

1. έκφραση (με θετικό και εποικοδομητικό τρόπο)
2. απώθηση (επικέντρωση σε κάτι θετικό)
3. χαλάρωση (βαθιές αναπνοές και φαντασία)

Επιπλέον, υπάρχουν μια σειρά από τεχνικές που αν ακολουθηθούν μπορούν να μας βοηθήσουν ουσιαστικά στην σωστή διαχείριση του θυμού μας όπως:

-Γνωστική αναδόμηση (αντικατάσταση σκέψεων με ποιο λογικές)

-Χρήση ψυχρής λογικής

-Επικέντρωση όχι στην λύση του προβλήματος που μας προκαλεί θυμό αλλά στον χειρισμό και στην αντιμετώπιση του προβλήματος

-Ψυχραιμία στην επικοινωνία μας

-Αναγνώριση των «θέλω» ή των «αναγκών» που βρίσκονται πίσω από τον θυμό μας

-Χρήση χιούμορ

-Διάλλειμα από το στρεσογόνο περιβάλλον

-Αλλαγή χρόνου/στιγμής που συζητάμε ή επιλύουμε τα προβλήματα μας

Για μένα προσωπικά το ποιο σημαντικό βήμα στην διαχείριση του θυμού είναι η αναγνώριση, η κατανόηση και η έκφραση του με τρόπους που θα κάνουν την καθημερινότητα μας πιο λειτουργική και την επικοινωνία μας με τους άλλους πιο εποικοδομητική. Με άλλα λόγια είναι σημαντικό να βρίσκουμε τι είναι αυτό που μας προκαλεί θυμό, να ρωτάμε τον εαυτό μας «με ποιον είμαι θυμωμένος και γιατί».

Όπως έγραψε και ο Αριστοτέλης:

“Καθένας μας μπορεί να θυμώσει. Αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό, στην σωστή στιγμή, για την σωστή αιτία και με τον σωστό τρόπο – αυτό δεν είναι εύκολο”.

Ημέρα του Μπαμπά

Ημέρα του Μπαμπά!

Ολόκληρη εκστρατεία για την γιορτή της μητέρας… διαφημίσεις, δωράκια, κατασκευές στα σχολεία, ανθοπωλεία στολισμένα με τα καλά τους!

Για την ημέρα του μπαμπά… σιωπή! Λες και χωρίς την ύπαρξη τους, θα μπορούσαμε να τεκνοποιήσουμε και να μεγαλώσουμε ισορροπημένα και υγιή ψυχικά άτομα!

Το έχω ξαναπεί, δεν είναι ότι πάω αντίθετα στο ρεύμα του φεμινισμού… είναι που δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στην πραγματικότητα. Στην εποχή που ζούμε, μαμάδες και μπαμπάδες ανταλλάσσουν ρόλους και υποχρεώσεις, ευθύνες και αρμοδιότητες που πλέον δεν έχουν φύλλο και δεν φυλακίζονται πίσω από προκαταλήψεις και ταμπού! 

Στην εποχή που ζούμε, οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά – μαζί! 

Και οι δυο αλλάζουν πάνες, πάνε τα παιδιά στις κούνιες, αναλαμβάνουν το μαγείρεμα και τις δουλείες του σπιτιού, ξενυχτάνε πάνω από το προσκεφάλι τους όταν αρρωσταίνουν, διαβάζουν και διασκεδάζουν τα παιδιά τους χωρίς σειρά, χωρίς «δεν μπορώ», χωρίς διαχωρισμούς και συναισθήματα ντροπής ή κατωτερότητας. Σήμερα λοιπόν, κάντε κάτι ξεχωριστό για τον «μπαμπά σας», διδάσκοντας έτσι στα παιδιά, πώς τόσο η μαμά όσο και ο μπαμπάς είναι το ίδιο σημαντικοί! Η ημέρα αυτή είναι δική τους – διασκεδάστε όλοι μαζί και περάστε χρόνο ορόσημο στον ψυχισμό των παιδιών σας!

Από μένα.... Χρόνια Πολλά σε όλους τους μπαμπάδες του κόσμου!!!

Καθολική αποδοχή

Καθολική Αποδοχή : Ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς της αυτοπεποίθησης μας!

Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσω πως ακόμα και οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου, αυτοί που τίποτα μεμπτό δεν μπορείς να τους βρεις, και πάντα η κριτική σου θα πέφτει στο κενό χωρίς αντίκρισμα, δεν μπορούν να έχουν "καθολική αποδοχή". Πάντα θα υπάρχει κάποιος που δεν θα τους παραδέχεται, αγαπάει, εκτιμάει, θαυμάζει και πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. 

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν δεν αντέχεις, δεν λειτουργείς φυσιολογικά και πληγώνεσαι, εξαιτίας της έλλειψης της! Αυτή η εσωτερική ανάγκη για αποδοχή "απ' όλους" και "πάντα", είναι που συχνά, μεταξύ άλλων, οδηγεί τους ανθρώπους στην μειωμένη αυτοπεποίθηση - στα συναισθήματα εκείνα τα μίζερα και τα μουντά, στις απαισιόδοξες σκέψεις και στην αρνητική εικόνα που σχηματίζουν για τον εαυτό τους. Τσαλακώνονται, μασκαρεύονται, χάνουν την ταυτότητα τους, αποπροσανατολίζονται μόνο και μόνο για να τους αποδεχθούν όλοι, να μην υπάρχει κανείς που δεν θα τους συμπαθεί και μετά....το απόλυτο κενό. Χαμένοι στην προσπάθεια για καθολική αποδοχή, χάνουν τελικά ότι πιο δικό τους έχουν - τον εαυτό τους. Και από εκεί που πας; Χωρίς αυτοπεποίθηση δεν αντέχεις, δεν καταφέρνεις, δεν καταρρίπτεις ούτε προχωράς - στάσιμος και άδειος, ωστόσο έχοντας γίνει όλα όσα δεν είσαι, μόνο και μόνο για να σε αγαπούν και να σε αποδέχονται εκείνοι οι λίγοι. Λες και χωρίς την αποδοχή τους δεν μπορείς να ζήσεις, ν' αγαπήσεις, να τραγουδήσεις, να χαλαρώσεις και να αδράξεις τον ορίζοντα. Πόσο μεγάλη παγίδα αλήθεια η ανάγκη για καθολική αποδοχή... 

Πίστεψε με, μπορείς να ζήσεις μια ευτυχισμένη ζωή και χωρίς την αποδοχή όλων όσων μιλάς και έρχεσαι καθημερινά σε επαφή αρκεί, να πιστεύεις και να εκτιμάς τον εαυτό σου, να ξέρεις ποιος είσαι και που πας, ποιοι είναι οι στόχοι και τα θέλω σου, ποια είναι τα όρια σου. Αρκεί να αγαπάς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου και να τον αποδέχεσαι για ότι είσαι και για ότι ποτέ δεν θα γίνεις... Η καθολική αποδοχή δεν είναι παρά μόνο μια ψευδαίσθηση...      

Ομάδα Αυτογνωσίας και Αυτοβελτίωσης

Μην ξεχνάτε την νέα ομάδα "Αυτογνωσίας και Αυτοβελτίωσης" που ξεκινάει στα μέσα Σεπτεμβρίου! 

Ενημερωθείτε από την κατηγορία "Ομάδες". 

Θετική σκέψη

Η δύναμη της σκέψης...


Οι σκέψεις μας είναι αυτές που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό, τόσο την ερμηνεία των όσων συμβαίνουν γύρω μας όσο και τα συναισθήματα / συμπεριφορές μας. 
Όταν κάνουμε θετικές σκέψεις και ερμηνεύουμε τα γεγονότα εστιάζοντας στα κέρδη που αποκομίζουμε από την κάθε εμπειρία, η καθημερινή μας διάθεση και ψυχολογία είναι ασφαλώς θετική. Επιπρόσθετα, αν κάνουμε θετικές σκέψεις για κάποιο συγκεκριμένο θέμα και βάζουμε πίστη και δύναμη στην σκέψη μας αυτή, με την πάροδο του χρόνου, όχι μόνο θα πιστέψουμε στην θετική έκβαση των πραγμάτων αλλά θα δούμε και τις σκέψεις μας αυτές να παίρνουν υλική μορφή.
Τολμήστε να σκεφτείτε θετικά και να δείτε την ζωή σας με αισιοδοξία. Δυσάρεστα πράγματα συμβαίνουν παντού και πάντα, το θέμα είναι να μάθουμε πώς να διαχειριζόμαστε τις αλλαγές και να ξεπερνάμε τα προβλήματα που ορθώνονται μπροστά μας, με χαμόγελο. Ακολουθούν 21 κάρτες θετικών δηλώσεων / σκέψεων που αν επαναλαμβάνετε καθημερινά θα δείτε την ζωή σας να μεταμορφώνεται.    

Νέα ομάδα

Ομάδα Αυτογνωσίας και Αυτοβελτίωσης!

Όλοι και όλα αλλάζουν. Τίποτα δεν μένει για πάντα ίδιο και τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο. Παρόλο που γεννιόμαστε με μια συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα μας διαρκώς μεταβάλλετε εξαιτίας των αλλαγών της ζωής μας και των καταστάσεων που ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι. Είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που ήσουν πριν 10 χρόνια; Σου αρέσουν τα ίδια πράγματα; Σκέφτεσαι και λειτουργείς με τον ίδιο τρόπο;

Το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας και τα θέλω μας, τις ανάγκες και τις αντοχές μας, τα όρια  και τους στόχους μας, καθώς μεγαλώνουμε και εξελισσόμαστε,  είναι ευλογία.

Είναι μια δύναμη που όποιος την κατέχει μπορεί να νιώσει εκείνη την εσωτερική γαλήνη και ευτυχία που στις μέρες μας, δυστυχώς εκλείπει από την ζωή των περισσοτέρων.

Επιπλέον, μέσα από την διαδικασία της αυτοβελτίωσης, ο καθένας μας μπορεί να μάθει να συνάπτει λειτουργικές σχέσεις, να επικοινωνεί εποικοδομητικά, να μεγαλώνει τα παιδιά του με ηρεμία και ανιδιοτέλεια, να μάθει τεχνικές καταπολέμησης του άγχους και διαχείρισης του θυμού και/ή της επιθετικότητας του βελτιώνοντας έτσι τόσο την ποιότητα της ζωής του όσο και την αυτό-εικόνα του.

Όλοι μας, μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι γονείς, συνάδελφοι, φίλοι, σύντροφοι και πάνω απ’ όλα άνθρωποι που έχουν συναίσθηση του ψυχισμού των άλλων και θέληση για καλυτέρευση της διάθεσης και της καθημερινότητας τους.

Η νέα ομάδα που ετοίμασα, θα σε βοηθήσει:

Ø      Να αξιοποιήσεις όλο σου το δυναμικό.

Ø      Να έρθεις σε επαφή με τον εαυτό σου και να γεφυρώσεις τα «θέλω» και τα «πρέπει» σου.

Ø      Να μάθεις τεχνικές επικοινωνίας και διαχείρισης των αλλαγών της ζωής σου.

Ø      Να μάθεις να σκέφτεσαι θετικά και να αποκομίζεις τα οφέλη της κάθε εμπειρίας ή κατάστασης.

Ø      Να ξεπεράσεις τους φόβους σου.

Ø      Να μάθεις να διαχειρίζεσαι τον θυμό και την επιθετικότητα σου.

Ø      Να έρθεις σε επαφή με τα συναισθήματα σου και να μάθεις να τα εξωτερικεύεις με λειτουργικούς τρόπους.

Ø      Να μάθεις να διαχειρίζεσαι το άγχος και το στρες της καθημερινότητας σου.

Δεν υπάρχουν όροι ούτε όρια για την συμμετοχή σου στην ομάδα.

Το μόνο που χρειάζεται είναι συνέπεια και όρεξη για δουλειά.

Συμπλήρωσε την παρακάτω φόρμα συμμετοχής μέχρι της 30-08-2012 και απέστειλε την στην ηλεκτρονική διεύθυνση mairakaripoglou@gmail.com.

Έναρξη: Μέσα Σεπτεμβρίου του 2012

Συχνότητα Συναντήσεων: Μια φορά την εβδομάδα για 2 ώρες

Λήξη: Μέσα Μαρτίου του 2013.

Κόστος συμμετοχής: 20 ευρώ ανά συνάντηση.   

Φόρμα Συμμετοχής: 

Όνοματεπώνυμο:

Διεύθυνση:

Τηλέφωνο Επικοινωνίας:

Ηλικία:

Οικογενειακή Κατάσταση:

Μέρες και ώρες που θα μπορούσες να λάβεις μέρος στην ομάδα:

Σχέσεις

Αδιέξοδες σχέσεις…

Άνθρωποι σκυφτοί, μελαγχολικοί, κακοδιάθετοι, ευσυγκίνητοι, κυκλοθυμικοί, σέρνουν τα κορμιά τους στις δουλειές τους και διεκπεραιώνουν με δυσκολία τις καθημερινές του υποχρεώσεις γιατί επιλέγουν να μένουν σε σχέσεις που τους ρουφάνε κάθε κύτταρο ζωντάνιας και διάθεσης για ζωή.

Συναισθηματικά εξαρτημένοι από άτομα που δεν τους προσφέρουν στην ουσία τίποτα περισσότερο από προβλήματα και αδιέξοδα, ορθώνουν τοίχους και γκρεμίζουν γέφυρες σε ανθρώπους που πραγματικά προσπαθούν να τους ανοίξουν τα μάτια και να τους βοηθήσουν να δουν την πραγματικότητα.

Πέφτουν, σηκώνονται, προσπαθούν, συγχωρούν, θυμώνουν πάντα όμως εκεί… χέρι χέρι με την καταστροφική τους εξάρτηση που παρόλο που τους οδηγεί στον γκρεμό δεν θέλουν να το δουν, δεν θέλουν να πολεμήσουν τον μεγαλύτερο τους φόβο… αυτόν του να ζήσουν χωρίς αυτήν ή αυτόν που τους γκρεμίζει καθημερινά.

Είναι που δεν συνειδητοποιούν πως τελικά, ο φόβος του χωρισμού είναι αυτός που τους κρατάει σε αυτήν την σχέση. Δεν είναι ούτε η αγάπη, ούτε η συνήθεια. Αποφεύγουν τον χωρισμό από φόβο μήπως πονέσουν, αψηφώντας πως ο πόνος που βιώνουν μέσα στην ίδια την σχέση, είναι πολύ μεγαλύτερος.

Γιατί;

Γιατί όλοι μας, νιώθουμε κάποιες στιγμές φόβο και συχνά τον αφήνουμε να κυριεύσει την ζωή μας και να μας οδηγήσει σε μια σειρά από αποφυγές και λανθασμένες επιλογές και αποφάσεις. Το ζητούμενο είναι να ανοίξουμε κάποια μέρα τα μάτια μας και να πολεμήσουμε τους φόβους μας. Να ονομάσουμε όλες εκείνες τις αποφυγές που κάνουμε και να επιλέξουμε να ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε… όχι όπως μας ορίζουν οι φοβίες μας. Είναι εφικτό αν και δύσκολο. Θέλει τόλμη, διάθεση για ζωή, στόχους και αυτοπεποίθηση. Θέλει φίλους που θα αγκαλιάσουν τις ανασφάλειες μας και ανθρώπους που θα μας μιλήσουν για μια ζωή γεμάτη χαμόγελα και ευτυχισμένες στιγμές. Ανθρώπους που τόλμησαν να δουν πως η μάχη με τον φόβο είναι λιγότερο τρομακτική από την συμβίωση με τα αισθήματα αδυναμίας. Επιλέξτε την ζωή και πιστέψτε στον εαυτό σας… αξίζετε κάτι καλύτερο από μια ζωή παραδομένη στις αδυναμίες και τους φόβους σας!           

Συμβουλές προς όλες τις μανούλες του κόσμου

Μια συμβουλή για όλες τις μανούλες του κόσμου…

Τα παιδιά μου μεγάλωσαν πια και πήραν τον δρόμο τους – σπουδές, σχέσεις, φίλοι, ταξίδια…

Το κουτί με τα μωρουδιακά αναμνηστικά, μου θυμίζει πόσο κοντά, αλλά και πόσο μακριά, είναι εκείνη η εποχή της αθωότητας που δεν γυρνάει πίσω αλλά με όλη μου την ψυχή νοσταλγώ!

Αν είχα την δυνατότητα να γυρίσω πίσω το χρόνο, στα πρώτα τους βήματα, στις πρώτες του κουβεντούλες, στα νανουρίσματα και την εξαρτημένη από μένα πραγματικότητα τους,

τότε σίγουρα:

›    Θα ζωγράφιζα με τα χέρια περισσότερο, και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο.

›    Θα διόρθωνα λιγότερο, και θα σεβόμουν περισσότερο.

›    Θα σταματούσα να έχω τα μάτια στο ρολόι μου, και θα άρχιζα να χρησιμοποιώ τα μάτια μου για να βλέπω τι δίνει χαρά στα παιδιά μου.

›    Θα νοιαζόμουν να ξέρω λιγότερα, και θα ήξερα να νοιάζομαι περισσότερο.

›    Θα έκανα περισσότερες πεζοπορίες και θα πέταγα περισσότερους χαρταετούς.

›    Θα σταματούσα να το παίζω σοβαρή, και θα έπαιζα στα σοβαρά.

›    Θα διέσχιζα τρέχοντας περισσότερα λιβάδια, και θα κοίταζα περισσότερο τα αστέρια.

›    Θα αγκάλιαζα περισσότερο, και θα τραβολογούσα λιγότερο.

›    Θα ήμουν σπάνια αυστηρή και τελειομανής και θα μάθαινα να χαίρομαι την ακαταστασία.

›    Θα έχτιζα πρώτα αυτοεκτίμηση, και αργότερα το σπίτι.

›    Θα δίδασκα λιγότερο για την ανάγκη της επιτυχίας, και περισσότερο για την δύναμη της αγάπης.

Ποτέ δεν είναι αργά για να επανορθώσεις, να μοιραστείς και να εκτιμήσεις λίγο περισσότερο τις ευλογίες της ζωής σου!

(Εμπνευσμένο από ποίημα της Diana Loomans)

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος

«Μια νύχτα στην χωματερή» ήταν ο τίτλος του βιβλίου που διάβασα τις προάλλες με τον γιο μου. Ένα βιβλίο αφιερωμένο στην ανακύκλωση που κάθε γονιός αξίζει να περάσει λίγο χρόνο, διαβάζοντας και συζητώντας τις αλήθειες του με το παιδί του. Το περιβάλλον, αυτή η προίκα που μας άφησαν οι πρόγονοι μας και εμείς με την σειρά μας θα παραδώσουμε στην νέα γενιά, είναι ανεκτίμητης αξίας. Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, όπως ο καθαρός αέρας, τα δέντρα και οι θάλασσες μας, δεν θα υπάρχουν αύριο, αν εγώ κι εσύ δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Αν δεν προσπαθήσουμε, δεν παλέψουμε, δεν υποστηρίξουμε, δεν διδάξουμε την αξία του καθαρού περιβάλλοντος και την ευθύνη όλων μας για την προστασία του.

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς, ξεχνάμε μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας, τους τρόπους εκείνους, τα μικρά καθημερινά πράγματα όπως η ανακύκλωση και η εξοικονόμηση ενέργειας που μπορούν να κάνουν την διαφορά. Ξεχνάμε πόσο σημαντική είναι η περιβαλλοντολογική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, που αύριο θα είναι οι κληρονόμοι αυτού του κόσμου – αυτού του περιβάλλοντος. Στο εμπόριο υπάρχουν πάρα πολλά βιβλία και παραμύθια που αναφέρονται στο περιβάλλον και την προστασία σου. Τον πιο σημαντικό βέβαια ρόλο σε αυτήν μας την προσπάθεια, παίζουν οι ίδιες μας οι πράξεις σε καθημερινή βάση. Αυτές τις συμπεριφορές, θα μιμηθούν τα παιδιά μας και θα υιοθετήσουν μεγαλώνοντας.

Η οικολογική συνείδηση είναι τρόπος ζωής – η προστασία του περιβάλλοντος υποχρέωση μας! Ας ελπίσουμε πως η παγκοσμιοποίηση και οι Ηγέτες των χωρών, θα επηρεαστούν από τα κινήματα του ακτιβισμού και θα συνειδητοποιήσουν, έστω και τώρα, πως ο δρόμος που ακολουθούν καταλήγει σε αδιέξοδο… πως τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας δεν θα βρουν καθαρές θάλασσες, δεν θα γνωρίσουν πολλά είδη ζώων, δεν θα αναπνέουν καθαρό αέρα, δεν θα μπορούν να ονειρευτούν σε μια άρρωστη πραγματικότητα γεμάτη μολύνσεις και ιώσεις… γιατί εγώ κι εσύ του στερήσαμε, με την αδράνεια μας, την δυνατότητα να ζήσουν σε ένα καθαρό περιβάλλον!

Για το τέλος, σας παραθέτω τα τελευταία λόγια του βιβλίου που διάβασα με τον γιο μου…

«Μακάρι λέει ο ήλιος στο φεγγάρι, οι άνθρωποι να καταλάβουν το κακό που κάνουν,

γιατί κουράστηκα να φωτίζω κάθε ξημέρωμα τα λάθη τους»!

Το πένθος

Η απουσία αυτών που έφυγαν είναι πάντα αισθητή…

«Σήμερα κλείνουν δυο χρόνια από εκείνο το πρωινό που αποφάσισες να φύγεις για το πιο μακρύ ταξίδι σου. Ξέρω πως όσοι έχουν χάσει «άνθρωπο της καρδιάς τους», μπορούν να καταλάβουν πως η απουσία, είναι πάντα παρούσα, πάντα αισθητή και κάποιες φορές κοφτερή σαν μαχαίρι… ο πόνος γίνεται υποφερτός με το πέρασμα του χρόνου, οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν, τα στάδια του πένθους κάνουν τον κύκλο τους ξανά και ξανά μέχρι που κάποια μέρα έρχεται και εδραιώνεται στην ζωή μας η συνειδητοποίηση και η αποδοχή του γεγονότος! Μέχρι εκεί… γιατί πάντα νοσταλγείς το αγκάλιασμα, την φωνή και την εικόνα αυτού που έχει φύγει. Πάντα αναρωτιέσαι που να είναι, αν σε ακούει, αν σε βλέπει, αν είναι καλά εκεί που βρίσκεται… πάντα ένα κομμάτι σου αναζητά τις απαντήσεις που δεν πρόλαβες να πάρεις και που κανείς δεν επέστρεψε για να σου δώσει.  Μέχρι τον θάνατο θα αναζητάς και θα γυρεύεις… μια τελευταία αγκαλιά και ένα σ’αγαπάω!

Για μένα είσαι πάντα ένα αστέρι που φωτίζει κάθε βράδυ τον δρόμο μου… το πιο φωτεινό, να το θυμάσαι γιαγιάκα μου»!